“As Pantallas” son as máscaras do entroido limiano, constituíndo o símbolo de manifestación popular máis importante, con raíces celtas marcadas segundo Fernández Novoa, onde a súa poder relixioso, xudicial e social queda manifesto: na máscara da pantalla (o relixioso); no látigo e nas vejigas inchadas (o xudicial) e na función de ordenar a festa (o social); sendo unha das escasas máscaras rurais que perviven na Europa do novo milenio. A súa saída ás rúas nestas festas chegan a sumar centos delas, o cal é ritual e tradicional. Calzones brancos longos, camisa branca, zapatos negros, polainas negras con cintas vermellas para atalas ás pernas, capa de seda vermella con fitas de distintas cores, pañueleta ao pescozo, cinto con campás e cascabeis, luvas brancas e unha ou dúas vejigas secas nas mans. Na cabeza, a “pantalla” propiamente dita, a que lle dá nome ao conxunto e que se confecciona artesanalmente con cartón duro, papeis de xornal e feltro dun chapeu clásico; úsase cola, fariña e auga tépeda para pegar e moldear a cara; esta ten aparencia de demo encarnado, con xesto amable; desde a parte traseira da cabeza sáelle unha especie de corno onde se debuxan símbolos astrales, animais, escudos. Por detrás coincidindo coa caluga, cólgaselle unha tea, e diante leva unha especie de flocos longos de cor xeralmente dourada.Se cando as “pantallas” percorren as rúas atopan a alguén que coñecen e non está disfrazado, perségueno e obríganlle a pagar uns viños, entón a “Pantalla” descobre o rostro para darse a coñecer, e así falar da festa.
